دلتنگتم !
عجبــــ وفـــايـــي دآرد اين دلتنگــــي...!
تنهـــــاش که ميـــذآريـــي ميــري تو جمـــع و کلّي ميگـــي و ميخنــــدي...
بعد کـــه از همه جـــدآ شدي از کـُنـــج تآريکـــي ميآد بيرون
مي ايستـــه بغـــل دستــتــــ ... دســتـــ گرمشـــو ميذاره رو شونتــــ
بر ميگـــرده در گوشــتـــ ميگـــه:
خـــوبــي رفيـــق؟؟!!بـــآزم خودمـــم و خـــودتــــ ...
<
وقتی دلم بهونه بودنتو میگیره.....
با شنــیدن هر صدایی اشکم درمیاد....
بهونه میگیره تو آغوشـــت گم بشم.....
و من با چشمایه خیس خودخواهانه آرزو میکنم....
همیشـــهداشـــتنه تـــــــــو رو ....
<
تنـ ـهایی ام را کـ ـسی شـ ـریکــ نـیسـ..
مـطمئـن بـاش
دسـت احـتیـاج بــ ه سـ ـمت تـو کـ ه هیچ
بــ ه سـمتــ خـ ـود هــم دراز نـخواهـ ـم کرد
شـ ـایـ ـد کــ ه تـنهایی ام
از این همـ ه تنـهایی دقــ کنـ ـد.!!
<
تلخ کردن زندگی خود
بـرای کـسـی کـه......... در دوری مـا
شـیـریـن تـریـن لـحـظـات
زنـدگـیـش را سپری مـی کـند...
<
گاهی حس میکنم
تحمل تنهایی بهتر از گدایی محبت است...
هیچ جاذبه ای ندارم اما نمیدانم چرا مانند آهنربایی قطب های مثبت و منفی به من نزدیک می شوند؟؟؟
خدایا
دستم به آسمانت نمی رسد
اما تو که دستت به زمین میرسد بلندم کن...
<
لحظه هایت را باکسی سر کن که در
نبودنش خاطراتش خلوتت رو زیبا کند...
چه ساختن هایی که مرا سوخت
و چه سوختن هایی که مرا ساخت
خدایا مرا فهمی عطا کن که از مقصد
سوختنم ساختنی آباد از من به جاماند........
دل آدم ها به اندازه ی حرفهاشون بزرگ نیست ...
اما اگه حرفاشون از دل باشه می تونه بزرگترین آدم ها رو بسازه
<
هـَـمـین ڪٍـﮧمــیـام بـٍــﮧ خٌـودَم بٍـگَـم
هـَـمـٍـﮧ چـیــز آرومٍــﮧ
مَــن چٍــقَــد خـٌـوشــحــالَــم
یـٍـﮧ حـٍـسٍ دَروٌنــی بــٍم مــیــگــٍـﮧ
غـَـلـَـطٍ اٍضــافــے نَــڪٌـن
بعضیـآ ﻣﺜـﻠﻪ נﺳـﺘـﻪ ﺻـﻨـﺪلــے ﺳﯿﻨﻤـآ ﻣـﯿﻤـﻮنـטּ
ﻣَــﻌﻠـﻮﻡ ﻧﯿـﺴـﭟ ﻣـآﻝ ﺗــﻮﺋﻪ ﯾــآ ﺑـﻐـﻞ ﺩﺳﺘــے /!/
اینقـנر ڪه برـآے[خـ ـــ ـر] ڪـرנטּ مـن سعـﮯ ڪرנے
براى خوנت وقـﭟ میذآشتـﮯ حتمـآ [آנمــ ــ] میشُـנے !
هَر اَز گاهے واسـﮧ آروم شُدَלּ بایـב بُغض کـَرב ،
یِک گوشـﮧ نِـشَستـ و بُلَنـב بُلَنـב سیگار کِشیـב !
<
بــــﮧ בنبــال ویلــچرﮮ
براﮮ روزگـــار مــــ ــﮯ گــرבم
ظــاهـــرا پــایــﮯ بــراﮮ راه آمـــבטּ بـــا مـــטּ نــבارב!
<
مــטּ چرکــ ـ ـــ نویســـ احساساتــــــ تو نیستمـــ !
“دوســــ ـــتت دارم” هایتــ ـ ـــ را ...
جاے دیگرے تمریـטּ کـטּ !
<
چه زخمهایی به دلم خورد,تا یاد گرفتم
که هیچ نوازشی بی درد نیست....
افسوس به خاطر تمام لحظه هایی که می توانستی “مرهمم” باشی نه “دردم” …
<
تو دنیا هیچ چیز غیــــر قابل توضیح تــر از این اتفاق نیست که
اونیکه مــــــــــن بزرگش کردم ؛
کوچیکم کرد ...
هـــــــر جــا که مـــی بـیـنـــــم نــــوشتـــــــه اســــت :
” خـــواســـتن تـــوانســتن اســــت ”
آتـــش مـــــی گیـــــرم !
یـعـنـــــی او نـخـــواســــت کـــه نشــــد ؟!
<
دیــگـــر تـَمــــــآمـ شـــُــد !!
آرزوهـآیــَمـ رآ گـُذآشتــَــــمـ در کـــُـوزه ،
با آبـــِـش قـــُـرص هــآی اَعـصآبـــَـمـ را مــے خــُورمــ !!
<
شـ ــایـב آرامــ تـَـر مے شُـבم
فَقَــط و فَقَـــط
اگـ ــر مے فَـــهمیـבے
حـرفــهایـَمــ بِہ َ همیـטּ راحتــــے ڪہ مے פֿـوانے
نـوشـتہ نشـבه اَنـב
<
بـہ ما בروغ میگفتند بزرگ شویـב בرבها را فراموش میکنیـב؛
בرست ایـטּ است:
زندگے آنقـבر בرב בارב ڪـہ
از בرב نو בرב ڪهنـہ فراموش میشوב
جــایــش را مـےבهــد بــہ یــڪـ بــےاعتنــایــے مــزمــלּ
دیــگــر مـهـّـم نـیــωـــت
بــوבלּ یــا نـبــوבלּ ...
בوωـــت בاشـتــלּ یـــا نـداشتـלּ ...
בیـگــر حـســے تـو را بـــہ احـســــاس ڪـرבלּ نمــے ڪـشــانــد ...
בر آن لحظـــــہ فـقــط בر ســڪـــوت غــرق می شــوے
مـن بـدم . .
تـو خـوب بـــاش . . . دیگــر ، سراغـم را نـگـیـر
خـودم را جـایی در این زندگــی گــُم کرده ام
دنبالـــــم نگرد . . .
پـیـدایـم نـمـیـکـنی . . .
نـفـس بـکـش . . به جـای من هـم اگر تـوانستی مهربـــــانی کن
و بـعـد از مـن ،
شـبـهـا بـه سـتـاره ام لـبـخـنـد بـزن
و مـاه کـه کـامـل شد ،
از جــانـب مـن آرزویـی کـن
خودت هم منت بر سرم بگذار و فـرامـوش کـن که زمـانی بـوده ا
<